Son Söz:

Bizim buraya kadar İslâm Hukukuyla ilgili olarak verdiğimiz ayrıntılarla Mevlana Manazır Ahsen’in istidlâlinin temeli ortadan kalkmış oluyor. Bunlardan özellikle, şu hususlar ispatlanmış oluyor:

1-Gayri zimmi kâfirlerin hepsi “mübah-üd dem ve’l emvâl” (kanı ve malı mubah) değildir. İbahet sadece savaş halinde olan kâfirlerin kan ve malları içindir. O halde, faiz almak ve fasit akitlerle (islamî olarak geçersiz anlaşma) muamele yapmak, sadece savaş halindeki kâfirler için caizdir ve bu hakka, sadece, hakim veya liderleri herhangi bir Dar-ül Küfr’ü Dar-ül Harb ilan ettiği Dar-ül İslâm’ın vatandaşı olan ve can güvenliğiyle Dar-ül Harb’e ticaret v.s. gibi amaçlar için giden Müslümanlar sahiptir.

2-Dar-ül Harb bir kere, her durumda Dar-ül Harb olmaz. Ve eğer İtikât Hukuku açısından Dar-ül Harb sayılıyorsa, çeşitli dereceleri vardır ve her derecenin hükümleri ayrıdır. Tüm gayri İslâmî toprakları Dar-ül Harb saymak ve sadece savaşa mahsus hükümleri ve yasaları uygulamak yalnız İslâm Hukukunun ruhuna değil, açık hükümlere de aykırıdır ve sonuçları çok tehlikeli olabilir. İbahet-i nüfus ve emvâl yüzünden belirlenen ayrıntılar, ancak herhangi bir Dar-ül Küfr ile savaş hali devam ettiği sürece geçerli olabilir. Ayrıca, bütün bu emirler Dar-ül Harb’ın Müslüman reayasıyla değil, o Dar-ül Harb ile savaş halinde olan Dar-ül İslâm’ın reayasıyla ilgilidir.

3-Hindistan (burada bağımsızlıktan önceki Hint Yarımadası kastedilmiştir) genel anlamda buradaki İslâmî hükûme-tin tarihe karışmasıyla Dar-ül Küfr oluverdi. Şah Abdülaziz’in faizin caiz oluşuyla ilgili fetva verdiği sırada burası gerçekten Müslümanlar için bir Dar-ül Harb’tı. O sırada, İngilizler, Müslüman saltanatı ortadan kaldırmak için savaşıyordu. İngilizler savaştan sonra buraya hakim olunca ve Müslü-manlar esareti kabul edince burası Dar-ül Harb olmaktan çıktı. Bir ara burası Afgan Müslümanları için bir Dar-ül Harb idi. Sonra Türkler için. Ancak şimdi burası tüm Müslüman devletler için bir Dar-ül Sulh’tur (barış halindeki ülke). O halde, Müslüman ülkelerin reayasından herhangi bir kişi burada faiz yeme veya fasit anlaşmalarla muamele yapma hakkına sahip değildir. Ancak Serhad’ın bazı özgür kabileleri burayı hala bir Dar-ül Harb sayabilir ve kötü anlaşmalarla muamele yaparlarsa Hanefi fıkhına göre fiilleri caiz sayılabilir. Ama bu sadece bir hukuki ruhsattır. Allah nezdinde ise, kendine Müslüman deyip faiz yiyiciliği, içki satışı, kumar oynama ve domuz ile ölü etlerinin ticaretiyle İslâm’ı diğer milletlerin gözünde küçük düşüren bir Müslüman hiçbir zaman makbul olamaz. Bunu şu misal ile anlayabiliriz: Bir kişi, hiç parası olmadığını ve çocuklarının açlıktan öleceğini bildiği halde borçlu kardeşini icraya ve sonra cezaevine gönderiyor. Siz diyebilirsiniz ki, borç veren bu hakka sahiptir ve yaptıkları için hukuki gerekçeler bulunmaktadır. Ancak, bunun kanunun son sınırlarını zorlamak anlamına geldiğini inkâr edebilir misiniz? Ve bunu yapanın bir hayvandan beter olduğunu reddebilir misiniz?

4-Hindistan, Müslümanlar için, fıkhi bir terim olarak kesinlikle “Müstemin” bir konumda değildir. Müsteminin ilk şartı Dar-ül İslâm’ın vatandaşı olmasıdır. Ve ikincisi, Dar-ül Harb’teki kalışının geçici olmasıdır. Hanefi yasalarda Dar-ül İslâm’da bir harbi müsteminin kalışının azami süresi bir yıldan biraz fazladır. Bundan sonra, bu yasalar onu doğal uyruk açısından zimmi yapmaktadır. Buna dayanarak diyebiliriz ki, bir Müslüman müstemin için de Dar-ül Harb’te kalmanın azami süresi iki yılı geçmez. Dar-ül İslâm’da Müslümanların toplanması ve kâfirlerin zimmi yapılması konusunda son derece hassas olan İslâm Şeriatı, bir kişiye Dar-ül Harb’ı yurdu haline getirmesi ve orada neslinin devamına hiç izin vermez. Bunlar bir kişi için caiz değilse, milyonlarca Müslümandan oluşan muazzam bir nüfusun yıllar boyu müstemin gibi bir hayat sürüp bir yandan, sadece savaş nedeniyle dağınık bireyler için verilmiş olan geçici izinlerden yararlanmasına ve diğer, yandan, yine geçici olarak müstemini İslâmî yasalara uymaktan kurtaran ve kâfirlerin yasalarına uymasını sağlayan tüm kısıtlamaları kabul etmelerine nasıl göz yumulabilir?

5-Hind Müslümanlarının doğru yasal konumu, kendilerine kâfirlerin egemen olduğu millet olmalarıdır. Bir zamanlarda Dar-ül İslâm olan “dar”ları artık Dar-ül Küfr olmuştur. Ancak Dar-ül İslâm’ın bazı kalıntıları hâlâ vardır. Onların görevi, ya bir Dar-ül İslâm’a geçmeleri, ya da buna kadir değillerse, bu ülkede geriye kalan İslâmî yasa ve gelenekleri sıkı bir şekilde korumaları ve mümkün olduğu kadar bunu yeniden Dar-ül İslâm’a çevirmeleridir. Küfrün emirleri altında yaşadıkları hayatın her nefesi bir günahtır. Artık geriye kalan İslâmî izleri de ortadan kaldırıp bu günahı daha da artırmak mı istenmektedir?

(Tercüman-ül Kur’ân, Ramazan 1355-Zi’l kade 1355; Aralık 1932-Şubat 1932.)